JOF06 :: 09 :: Warehouse Retro Games

15:17:00 MrJedi 0 Comments

Jestem z pokolenia, dla którego "salony gier", jak zwykło się to zjawisko u nas określać, były nieodłącznym elementem dorastania, a kultura graczy, która wokół tego się tworzyła, miała na nas duży wpływ. Bez względu na to, jak dalej potoczyły się losy każdej osoby, której wiek nastoletni przypadał na lata 80. i początek 90. XX wieku, ta część naszych doświadczeń pozostała z nami na zawsze. Inną zupełnie kwestią jest to, że owe "salony gier" w szarej, PRLowskiej rzeczywistości, oferowały doświadczenia nie zawsze kojarzące się z dobrą zabawą. Powodów tego było kilka. Po pierwsze były to miejsca postrzegane powszechnie (choć może nie przez wszystkich aż tak skrajnie) jako przybytki hazardu i miejsca z gruntu złe, w których w "półlegalnych, szemranych okolicznościach, przegrywało się pieniądze", a temu wizerunkowi nie pomagała też systemowa walka państwa z prywatną przedsiębiorczością. Po drugie, z braku większego wyboru rozrywek, miejsca te były niekiedy odwiedzane przez różnych dziwnych osobników, również i takich, których gry najmniej w tym wszystkim interesowały. I wtedy mogło się faktycznie zrobić nieciekawie. Jako nastolatek siłą rzeczy odwiedziłem owych salonów elektronicznej rozpusty sporo, w jednych będąc tylko przelotnym gościem, a w innych, tych mieszczących się w pobliżu miejsca mojego zamieszkania, w miarę stałym bywalcem. Jako dzieciaki z paroma moniakami w kieszeni szybko się uczyliśmy, że np. w tych przybytkach, zwłaszcza takich mieszczących się w dworcowych bunkrach, czy też podobnych, "podejrzanych lokacjach", łatwo było oberwać w nos od dziwnych typków i błyskawicznie stracić gotówkę. Oj, zdarzały się różne sytuacje i wiele z nich bardzo wyraziście zapisało się w mojej dziecięcej jeszcze pamięci. Ot, najbardziej ekstremalny przykład: to była najwyżej połowa lat 80., obrzeża PRLowskiego blokowiska z "wielkiej płyty", okolice pewnej drewnianej budy wypełnionej kilkunastoma, gęsto upchanymi automatami, gdzie ja i moi dwaj ok. 12-letni wtedy rówieśnicy o mało... nie straciliśmy życia... Nie, nie przesadzam. To była zupełnie inna rzeczywistość. I dlatego też z nastoletnim zachwytem obserwowałem na nielicznych obrazkach, które jakoś przedostały się przez żelazną kurtynę, jak takie przybytki elektronicznego szaleństwa wyglądały na Zachodzie. Jednym z takich "kulturowych objawień" była dla mnie scena w filmowym przeboju z lat 80. "Gry wojenne", który z powodzeniem wyświetlano wtedy w polskich kinach - oto ujrzeliśmy w nim cywilizowany, bezpieczny i czysty salon gier, ze stolikami, barem z colą i przekąskami - ot, po prostu kolejny spot w pobliskim, familijnym centrum handlowym. To było dla nas czyste science-fiction! Jedna, krótka scena, a wystarczyła, by nasze ograniczone wyobrażenia o świecie nagle eksplodowały. Jednak mimo tych wszystkich niedogodności, nasz nastoletni duch żądnych emocji graczy powodował, że szybko zapominaliśmy o wszelkich problemach towarzyszących tym miejscom i bez reszty oddawaliśmy się temu, po co tu przybywaliśmy - ekstremalnemu giercowaniu! Te placówki pełne hałasujących i migoczących szaf i stołów, czasami też flipperów, w owym czasie stawały się swoistym centrum towarzyskim dla całej okolicznej młodzieży (oczywiście z wyjątkami pt. "ja w takie miejsca nie chodzę"). I to było generalnie fajne doświadczenie. I dlatego też salony gier zapisały się ostatecznie w mojej pamięci jako coś pozytywnego. To mnie potem pchnęło do zainteresowania się komputerami domowymi i związanym z nimi przemysłem gier oraz branżową prasą. A to z kolei było jednym z głównych czynników, który zdecydował, że w drugiej połowie lat 90. trafiłem do redakcji rodzących się magazynów poświęconych temu rynkowi, takich jak PC Shareware czy CD-Action. Nic też dziwnego, że gdy w następnej dekadzie rozpocząłem swoją podróżniczą przygodę z Japonią, chętnie zaglądałem przy różnych okazjach do tych "świątyń elektronicznej rozrywki", aby przekonać się, jak to wygląda u samego źródła. I mimo, że ich "złota era" już minęła, a i ja zdążyłem stracić zainteresowanie tymi miejscami, nie zawiodłem się. To, co ujrzałem w Japonii, to był prawdziwy "Level Japan" i jedynie mogłem żałować tego, że mając te magiczne naście lat nie miałem dostępu do tak wyrafinowanych miejscówek z grami, bo wtedy miało to dla nas wyjątkową wartość.

JOF06 :: 08 :: Gundam X Japan

17:26:00 MrJedi 0 Comments

Są takie miejsca w Tokio, które odwiedzamy za każdym razem, gdy tylko pojawimy się w tej niesamowitej metropolii. I Odaiba jest właśnie jednym z takich miejsc. Pisaliśmy o niej i pokazywaliśmy ją wielokrotnie, więc pomińmy ten przewijający się w tle element naszych tokijskich podróży i skoncentrujmy się tym razem na powodzie z którego tu trafiliśmy. A powód jest niemały, oj niemały, bowiem mowa tu o potężnym mechu, czy też, jak kto woli - wielkim robocie - Gundamie. W końcu go dorwaliśmy z naszą kamerą i oto efekt. Nie obeszło się też bez niespodzianki.

Dodatkowo, tak w ramach bonusu-niespodzianki właśnie, natknęliśmy się na tłumy fanów zespołu X-Japan, którzy czekali na zorganizowaną przez Yoshkiego imprezę muzyczną w hali koncertowej ulokowanej tuż obok wielkiego robota. To się nazywa dobrze wyczuć moment, co?

Ci z was, którzy znają lepiej realia japońskich imprez muzycznych wiedzą, że takim pokazom towarzyszą najczęściej stoiska z gadżetami związanymi zarówno z samymi koncertującymi muzykami, jak i z tym konkretnym wydarzeniem. I ten przypadek nie był wyjątkiem, a że w naszym składzie znalazła się wieloletnia i zagorzała fanka tego zespołu, to też nie obyło się bez okrzyków radości i kosztownych zakupów - bo takie firmowe gadżety nie dość, że są bardzo ładne i zazwyczaj bardzo dobrze wykonane, to do tego również nie są najtańsze. A że chciałoby się mieć ich jak najwięcej, bo to niepowtarzalna okazja i tak dalej... rozumiecie sytuację? :)

No dobrze, ale wróćmy do głównego powodu naszej obecności na Odaibie, czyli do Gundama. Nie myślcie sobie, że to tylko wielka statua i nic poza tym - to również multimedialna instalacja, która - zwłaszcza po zapadnięciu zmroku - wyjątkowo skutecznie wciąga nas w klimatyczny świat Gundama. Wielki Gundam wyposażony jest w ruchome elementy oraz bogate oświetlenie, całości przedstawienia towarzyszy natomiast muzyka, feeria świateł, dialogi z filmu oraz wyświetlane w tle trailery/teledyski z anime. Nie dzieje się to jednak cały czas, lecz o określonych godzinach, a sam repertuar tych audiowizualnych pokazów jest zróżnicowany. Pokażemy wam tylko malutką próbkę tego co można tu ujrzeć i co udało nam się nagrać, gdyż YT blokuje tego typu materiały. Cóż, znak czasów.

To jednak nie wszystko. Sam wielki robot oczywiście jest świetną reklamą produkcji anime z tej serii, ale to jest Tokio - tu nic nie robi się na pół gwizdka. Wielkiej figurze Gundama towarzyszą aż dwa sklepy z gadżetami. No dobrze, jeden z nich to formalnie sklep, a drugi to kafejka, ale też pełna gadżetów, więc różnicy wielkiej nie ma. Zajrzeliśmy z naszą kamerą do obu miejsc i pokręciliśmy się trochę między półkami, żebyście sami mogli zobaczyć, jak to się ogólnie prezentuje. Komentujący to nasz kamerzysta Michał rozważa w tle, jak to wszystko po zakupie przewieść w walizce do kraju, więc nie zdziwcie się, gdy wspomni o upychaniu części robota w bieliźnie. To tylko standardowe problemy podróżującego fana - ale to już zupełnie inna opowieść.



Aha, a na koniec, jak zwykle, nie mogliśmy się powstrzymać przed (ponownym) spenetrowaniem innego, również mieszczącego się nieopodal, fanowskiego miejsca (w którym również już byliśmy z naszą kamerą) - domu handlowego w stylu retro z całą masą retro gadżetów z cudownie kolorowej i klimatycznej końcówki ery Shōwa. No i to już chyba wszystko. Na razie. Miłego oglądania. :)